ديشب چه زيبا بود
پا به پاي مرگ در كوچه ها قدم زدم
نبودن چنان مرا در خود فرو برده بود كه بودن را لحظه اي فراموش كردم
در اين جاده ي بي انتها همسفري براي خود نيافتم
گاه گاهي كسي همسفرم مي شد
و چه سخت بود زماني كه
همسفرم عاشق گل هاي كنار جاده ام مي شد و مرا تنها مي گذاشت
تنها همسفرم ياد خدايي هست كه نمي دانم آيا او همسفرم مي باشد يا نه
گلايه اي ندارم
تقديرم اينگونه بودم
و باز ادامه مي دهم
...
هميشه سكوت نشانه اي براي رضايت نيست گاه نفرتي بي پايان است
