بیا برگرد به خونه
به نام خدا
..........
می خواهم از تو بنویسم اما نمی دانم چرا .
ساده از نوشته هایم نگذر با اشک نمی نویسم ولی بغض امانم را گرفته است .
نقطه ها را در پایان هر خط می گذارم دوباره آن خط را می خوانم - بلند می خوانم - صدایم می لرزد لحظه ای تحمل می کنم - تفکر می کنم - به یاد تمام لحظه هایی که برای دیدنت بی قراری می کردم .......... و باز زبانم بند می آید وتنها نقطه چین ها هستن که حرف های دلم را می زنند ...........
به گمانم قصه ها را با وجود تو باور کردم و عاشقانی چون شیرین و فرهاد ............
شنیدم عاشقان تنها می مانند ولی نفرین به تنهایی که بدون معشوق ...........
مدت ها می گذرد از دیدنت- گرفتن دستانت - دیدن چهره ی زیبایت - خنده های شیرینت وباز نمی دانم چه بگویم ...................
روزها و شب هایم فرقی ندارند – راهی را شروع به پیمودن نمودم که در انتهایش تو ایستاده ای
لبخند بزن و به استقبال من بیا .......
با کنایه ها مرا به سوی خود نخوان و لجبازی ...........
آغوشت را برایم باز نگه دار لحظه ی رسیدن به تو دیگر توانی برای نوازشت ندارم پس بگذار در آغوشت لحظه ای را سپری کنم ..............
خسته ام نگذار به نا چیزی بشکنم .................
آرزوهای زیادی را با هم به تصویر کشیدیم . خندیدیم گریه کردیم ...... نمی دانم عمری می ماند برایم یا نه برای نشان دادن بوسه هایم بر لبانت که همیشه در آرزو هایمان از آن به زیباترین شکل یاد کردیم .
تنها راه جدایی از تو در تصورم مرگ است . می خواهم خودخواهی و جسارت کنم می خواهم به من بگویی که تو هم چنین تصوری داری ...............
بهترینم حرف های دلت را به من بگو .....
تا عاشقان ستایشت کنم .......
.................................................
